wat een ervaringen

Voor FOTO’s zie http://www.mijnalbum.nl/Album=ZAORXVAR 05/01/06 tot 12/08/06
http://www.mijnalbum.nl/Album=HFAPMCOG 20/09/06 tot 30/01/07


nieuw fotoalbum :
http://www.mijnalbum.nl/Album=FFRTAFAN vanaf 30/01/2007

Our other website ( building the DAF ) :
Onze andere website http://home.hetnet.nl/~f2hjadekoe74/

Mensen die vragen hebben stel deze dan op ons mailadres jadekoe@hetnet.nl
Maar ook een gewone, alledaagse mail uit Nederland, genieten we van.

Met de controle van Daffie blijkt dat die het eerste echte probleem heeft, er komt aan de binnenkant uit de remtrommel vet. Echt niet goed dus. Onze eerste reaktie is, in La Paz Bolivia wilden we Daffie toch al een super grote beurt laten geven en dan lossen we het dan wel op maar na dubben besluiten we het toch hier maar te proberen, vet bij de remschijven, is toch wel erg link, zeker nu we Bolivia en dus het Andes gebergte voor de komende weken op en neer door moeten. Maar we zitten tegen de paasdagen aan en veel bedrijven zijn al de hele week gesloten. We gaan op onderzoek uit op de motor en vinden een “garage” die donderdag middag om 16.30 uur er aan beginnen wil. Wij halen dus Daffie op en instaleren hem en ze gaan aan het werk. Wat een kliederboel, vet en olie alles en iedereen zit vol. Maar de monteur, een jongen van een jaar of 20 heeft er verstand van gelukkig. Het blijkt dat de vet keerring niet meer goed is en als je de remtrommel bekijkt zit die al vol met vet dus het is een goede beslissing het hier toch te laten doen. Een nieuwe, complete ring is niet te verkrijgen in Argentinië maar ze halen hem uit elkaar en monteren er een nieuw rubber in. Alles wordt weer in elkaar gedraaid, gelukkig hadden we zelf net een pot ( 1 kilo ) vet gekocht want die hadden ze niet en zelfs de remmen worden netjes opnieuw afgesteld. Om 20.45 uur zijn ze klaar. Dus een dikke 4 uur met minimaal 2 man en dan dus de rekening, alles bij elkaar 200 peso, ongeveer 50 euro dus. Daar kunnen we geen ellende voor hebben de komende weken.

We krijgen niet zulke beste berichten uit Bolivia. Het heeft ook daar de afgelopen weken teveel geregend en de laag vlakte, waar wij juist doorheen willen ( moeras gedeelte met veel dieren ), staat helemaal blank en is een gigantische rotzooi daardoor. Pistes weggespoeld en van dat soort dingen. Daarnaast is de dengee mug, ook door de regen van de afgelopen weken, zuidelijker gekomen. Nu hebben we wel bescherming voor de malaria mug maar de voor de dengee mug blijkt er niets te zijn en kan dodelijk zijn. Dus zullen we onze plannen voor Bolivia aan moeten passen. Alleen de hooggebergtes en dat betekend voor de komende weken tussen de 3000 en 5000 meter !! nu hebben we de afgelopen keren in deze hoogtes geen grote problemen gehad, alleen slapeloosheid, maar we zijn benieuwd hoe het gaat als we een langere tijd daar zijn. Dus weer aan de puzzel hoe te rijden en het internet op en bij andere reizigers die net Bolivia gehad hebben info doornemen om te kijken of dat allemaal lukt en te rijden is.

Bij de mail is eindelijk een foto die ons beloofd is van de komeet. Deze hebben we gezien in Fits Roy. Wij waren wel buiten maar hadden geen foto toestel bij ons en dus niet gefotografeerd door ons maar door onze buren daar. Deze staat nu ook in het foto album.

Op vrijdag 6 april 2007 worden de laatste kleine reparaties en dingetjes gedaan, Daffie staat er weer pontificaal pronkend erbij. Morgen gaan we verder, maar dan eerst nog boodschappen, we hebben een lijstje gemaakt van producten die niet of slecht te koop zijn Bolivia en dan rustig aan stapsgewijs, ivm de hoogte, richting Bolivia.
Boodschappen en dan door, we klimmen al een eind maar op onze overnachtings plek zitten we pas op 2100 meter.
Verder naar de grens, we vinden een tankstation met een grote P net voor de grens maar wel in de plaats, dus erg rustig zal het vannacht niet zijn. Maar we hebben een prachtige rit gehad door een door unesco beschermde kloof. Super. Aansluitend weer hoogvlakte naar de stad waar we nu staan. Nog even de laatste peso’s opmaken, een paar flessen water en nieuw vet voor Daffie en dan onderuit en wennen aan de hoogte, 3600 meter.
op naar de grens ( 100 meter verder ), alles verloopt weer heerlijk chaotisch. We worden van hot naar her gestuurd maar uiteindelijk een uur later wissel ik bij de eerste de beste gambio wat dollars. Pinautomaten, droom fijn verder. Maar we moeten wat bolivianos hebben om tol te betalen, ja ja tol voor de piste. Opweg, om 9 uur. Een eindje verder, we moeten wat lucht uit de banden laten, het is echt verschrikkelijk. Op naar de eerste “grote” plaats, Tupiza. Hier weer tol betalen en dan het gebergte in, jeetje, een 1 baans piste voor het op en neer gaande verkeer. Nu is het gelukkig niet erg druk maar toch een tegenligger of 15 hebben we gehad, van mini auto tot vrachtwagen en dan is het passen en meten en er zijn geen vangrails of iets dergelijks. Gewoon recht naar…. Beneden dus. Maar de uitzichten zijn grandioos. Dan op zoek naar de volgende groot dorpje. De kaarten die we hebben zijn echt waardeloos en de GPS kaart wijkt ongeveer 15 tot 20 kilometer af. Dus vaak op de gok links of rechts. Maar we vinden de plaats, het probleem is echter deze ligt aan de andere kant van een grote rivierbedding. Nu, we besluiten erdoor te gaan en duiken aan de andere kant de wal weer op. Echter daar houdt de piste ook weer op. Er wordt ons gewezen dat we de rivier bedding maar moeten volgen. Oké, zo gezegd zo gedaan. We rijden dus verder en laten de volgende plaats zo aan de linker kant liggen na een poging te hebben gedaan er in te rijden, de brug is weg, alleen de voetgangers brug is er nog. Dus lachen gieren brullen bij de Bolivianen als we er met Daffie voor staan. We volgen nog een stuk de rivierbedding en zien dan een iets hoger gelegen plekje waar we zouden kunnen overnachten. Het is intussen 18 uur en we hebben niet eens een middagbroodje gegeten. We zijn een beetje ko. 9 uur rijden en 200 kilometer op de teller. We zakken nog even onderuit, ik bak een eitje, ja het is toch nog wel een beetje pasen hier.
we hebben hier in zuid Amerika veel spoorrails gezien maar nergens meer bruikbaar, nu hebben dus een overnachtings plek vlak aast de rails te pakken en ja hoor om 1.30 uur in de nacht een hels kabaal, de trein rijdt ongeveer 5 meter van ons vandaan. Lekker wakker dus weer. Maar ja je moet er wat voor over hebben. Maar de rest van de nacht is rustig. We gaan weer op pad en het is weer zoeken en vragen en op alles wat je vraagt krijg je sie sie. Zeer vriendelijke mensen hier dus. Maar na nog een flink aantal kilometers door de rivierbedding zien we toch een piste die er redelijk begaanbaar uitziet. Maar dan hebben we weer hele stukken met wasbord, nu hebben we al veel wasbord pistes gehad maar deze is echt…… de bobbels zijn ongeveer 10 tot 15 centimeter hoog. Maar gelukkig komt daar ook een eind aan en het laatste stuk naar Uyuni verloopt redelijk goed. Uyuni, een echt toeristen plaatsje bij het grootste zoutmeer ter wereld. We vragen het een en ander na en het blijkt dat er nog water op het meer staat. Nu willen we Daffie daar niet aan bloot stellen. Kilometers en kilometers door ongeveer 15 tot 20 cm pekelwater. Dus besluiten we eens de touroperators hier aan te doen en eens te kijken wat er te handelen valt. We vinden er een die zelfs aanbied dat we bij een meerdaagse tour Daffie bij hun op de binnenplaats van het hotel mogen parkeren en dan daarvoor ook geen kosten in rekening brengt en wij mogen dan ook nog in daffie slapen. We besluiten een 2 daagse tour te maken, inclusief een overnachting in een zout hotel.

een dagje het dorp onveilig maken. We vinden een leuke markthal en snuffelen wat rond. Ik koop een nieuwe rugtas en Johan een nieuwe vetspuit voor daffie. Precies dezelfde als die hij nu heeft, alleen het slangetje ervan is bijna kapot. Dus een goede en dat voor 6 euro. Wat groente en fruit voor een habbekrats en de rest van de dag lekker lui onderuit en rondkijken op de plek waar we staan. Hier worden de auto’s weer rijdend gemaakt voor de toeren over het zoutmeer, wat een gammele bakken en hoe ze gerepareerd worden is echt voor onze begrippen onvoorstelbaar. ’s Avond verwennen we elkaar en gaan uit eten, er staat lama file op het menu, maar helaas geen lama, uitverkocht. Dan maar een lekkere steak met een potje bier en de rekening, 3,5 euro !!
om 10.30 uur vertrekken we naar het zoutmeer, we hebben mazzel er is bij ons in de auto een Frans echtpaar met een engels sprekende gids die door hun is ingehuurd voor hun vakantie en de Franzen spreken ook nog Engels. Daarnaast dus de chauffeur en zijn vrouw als kok. We bezoeken nog enkele dingen voordat we het zouteer op gaan en dan het zoutwater door, en de auto begeeft het al. Maar na wat prutsen loopt die weer en na de opmerking zonnebrillen op rijden we dan het zout op. Het is echt gigantisch, zo’n spierwitte vlakte met hier en daar in de verte een vulkaan of bergen. Chter in de middag is even wat discussie over het hotel, ze willen ons in een zeer simpel hosteria laten overnachten maar we hebben de 2 daagse eigenlijk geboekt omdat er dus een overnachting in een zouthotel bij zit. Dit hotel is echter 10 keer duurder dan het hosteria waar ze ons willen laten overnachten. Maar we winnen en we rijden nogmaals het zoutmeer over, 85 kilometer, naar het goede hotel. Dat is echt een ervaring, alles is van zout, de muren maar ook de stoelen en de bedden, echter daar ligt gelukkig nog een matrasje overheen dan. De vloer is van los zout en ga zo maar door. Onze eigen kok maakt weer het eten klaar, heel apart, iedere auto heeft dus zijn eigen kok en in het hotel zijn ongeveer 15 keukentjes, dus iedereen zijn eigen kok en keuken. De volgende dag vertrekken we rond 9 uur weer. Eerst lugubere skeletten bekijken en dan weer het zoutmeer op. Een rit waar regelmatig nog een stop wordt gemaakt voor het e.e.a. dan rustig aan weer naar de “ingang” daar krijgen nogmaals een lunch en dan is de pret alweer afgelopen en worden we terug gereden naar Uyuni. We voelen ons nog redelijk en besluiten, voor een rustige nacht, de pampa op te zoeken.
na een rustige maar erg koude nacht, 1,3 graden vertrekken we richting Potosi. Eerst nog een dikke 200 kilometer piste waar we slechte berichten van hebben gehad. Glibber partijen op de klei ondergrond en dergelijk. Maar we hebben mazzel, er is de laatste dagen geen regen gevallen en de weg is droog en stoffig. Dan Potosi in, natuurlijk weer borden met verboden voor vrachtwagens maar daar trekken we ons al maanden niets van aan. Nu hadden we dat maar wel gedaan, het wordt maller en smaller en uiteindelijk staan we midden in het centrum en kunnen geen kant meer op en weten ook de weg niet meer. We vragen verschillende keren en dan wuiven de Bolivianen heel vriendelijk altijd rechtdoor. MAAR DAT PAST NIET !!! Ze lachen vriendelijk en lopen door, zelfs een groep militairen. Dan op goed geluk houd ik een auto aan die zegt, rij maar achter me aan. Nu, bochtjes waar Johan 3 keer moet steken en de weg die dan ook nog stijgt met een 20%. De lage giering erin en dan met moeite krijgt daffie er weer beweging in. We worden nogmaals door het centrum geleid maar uiteindelijk, yes …… een bredere weg gelukkig. We halen opgelucht adem en zeggen dat het toch wel weer een ervaring was met zweet in de handjes, Potosi heeft echter een uithangbord minder, die is gesneuveld. We rijden nog een stuk verder en slaan op goed geluk bij een rivier af, een smal weggetje maar we vinden dan toch een mooi plekje voor de nacht.
na een heerlijk nacht, we hebben eindelijk weer eens goed geslapen. We hebben namelijk beiden last van slapeloosheid, 1 van de bijwerkingen die je kunt hebben i.v.m. de hoogte. We zijn namelijk naar 3100 meter gezakt. We toeren richting Sucre, de hoofdstad van Bolivia. Een prachtige rit weer door het Andes gebergte heen. Bij Sucre maken we niet weer de fout het verbodbord voor vrachtwagens te negeren. We slingeren buiten Sucre om, we hebben namelijk een GPS coördinaat gekregen van een reiziger die een plek heeft gevonden bij een hotel. Campings, die kennen ze in Bolivia niet. Dus moeten we toch op het kritieke moment het bord weer negeren maar we rijden recht op de coördinaten af en stoppen bij het hotel Austria, ja ja de leukste namen hier. Inderdaad mogen we op de binnenplaats staan, 12 US dollar per nacht ( slik slik ), de helft meer als een 2 maanden geleden maar het hoog seizoen schijnt begonnen te zijn. Ze bieden echter een luxe kamer aan voor 16 US dollar, we kijken elkaar aan, een luxe kamer, tv ( met DW tv en BBC ), eigen badkamer, ontbijt en dat voor 4 dollar meer. Ja eigenlijk geen moeilijke beslissing. We instaleren Daffie en pakken weer een tas in. Instaleren ons in de kamer. Aansluitend een taxi in een richting het centrum, we stappen wat rond maar helaas is veel gesloten, zondag is hier bijna een echte heilige dag. Achter in de middag eten we nog een hapje en houden het voor gezien. Op, terug naar het hotel. Lekker douchen en onderuit, de tv aan, waauuuww wat een luxe. We besluiten er nog een dag aan te knopen omdat we nog wat andere dingen willen bekijken en het centrum nogmaals met een bezoekje te vereren omdat er zoveel gesloten is.
Na een ontbijtje nemen we weer een taxi. We laten ons naar het hoogste punt wegbrengen en bekijken daar een klooster. We krijgen een privé rondleiding helaas alleen in het Spaans, maar we halen er al veel uit wat verteld wordt. We slenteren nog wat naar beneden en gaan richting Plaza. We kijken ook weer op de markt, wat een gedoe en een kleurenpracht met alle verse producten. Er worden zelfs slagroomtaarten ( ongekoeld natuurlijk ) verkocht. We drinken een kop koffie en besluiten na nog een flinke wandeling dat we Sucre nu wel gezien hebben. Terug naar het hotel, een douche en lekker op bed tv kijken. ’s Avonds verwennen we ons met nogmaals uit eten ( 2,9 euro weer ).
we vertrekken, we sluiten de GPS aan en zetten hem op track back. En dan nog verrijden we ons een keertje. Maar we vinden de uitgang van Sucre, natuurlijk weer tol betalen en dan terug naar Potosi. Het is inderdaad nog steeds niet aan te raden om het oosten van Bolivia te berijden, de wegen zijn nog gedeeltelijk weg en het is een rotzooitje daar. Dus helaas via Potosi richting La Paz. We vinden in Potosi, met vaak vragen, een weg die door ons te berijden is, breed genoeg tenminste. Natuurlijk weer de nodige tolbetalingen en weer een vergunning om in de volgende provincie te mogen rijden. In de loop van de middag een plekje, een vrijetijds park met een zwembad. Echter waait er een flinke wind en is deze ook nog koel, we zitten nog steeds rond de 3500 meter. Gelukkig gaat het intussen met Johan, die een flinke kou heeft opgelopen een stuk beter. Bijna weer de oude dankzij een antibiotica kuur.
Johan staat bijna fit weer op !!! gelukkig. Het zwembad wordt goed gebruikt, om 6.30 uur horen we de eerste mensen alweer. Het zwembad wat gisteren voor de helft leeg gepompt is is weer vol. Het wordt gevuld met water uit een bron iets verderop, 35 graden. maar het ziet er niet erg appetijtelijk uit, kwa kleur dan. De schooljeugd die een dagje zwembad hebben draaien rond de DAF heen en ineens heeft er eentje de lef om te vragen of hij op de motor mag zitten en dan een foto te laten maken. Uiteindelijk hebben er zo’n 40 man de DAF beklommen voor een foto, maar wel een gigantische lol gehad en veel bedankjes. We toeren weer dwars het Andes door richting Oruro met prachtige uitzichten. Nogmaals een korte dag voor Johan maar het gaat een stuk beter, bijna weer de oude.